Strona:Leo Lipski - Powrót.djvu/192

wstaje, wychodzi do kuchni. Spirytus kapie. Wania patrzy w powałę. Jakby czegoś szukał. Wania.
 — Ile tego będzie?
 Z drugiego pokoju:
 — Jakie trzy litry.
 I znów cisza. Wchodzi Grisza. Niesie kartoflane łatki i konserwę mięsną. Zrywamy się wszyscy. Trącamy się. Jemy z patelni. Popijamy spirytusem. Trzeba umieć pić spirytus. To jest łatwo. Przed wypiciem robi się wdech. Wania pije, że aż strach. Ze szklanki. I żre. My też żremy. Wania, zwracając się do mnie:
 — Jaka szkoda, żeś ty Żyd.
 Żre dalej.
 — Aleksiej nie-Żyd, a drań, Stepan nie-Żyd, a do dupy, Sierioża nie-Żyd, a drań, Kossowski nie-Żyd, a drań, tylu, tylu jest drani.
 Żre dalej. Wania, z pijacką czułością:
 — A ty jesteś Żyd, Żyd, pomyśleć tylko, o Boże...
 Kiwa głową i wzdycha. Pietia ośmiela się, pod wódką:
 — Ja raz wykończyłem jednego parcha...
 — Milczeć. On jest przecież trochę Żyd. Zresztą, to mnie nie obchodzi. Pożyczasz mi granatowy płaszcz?
 — Tak, już mówiłem.
 — Idę do babskiego.
 — Zamknięty w nocy — mówi Grisza.
 — Nic nie szkodzi, przelezę przez druty.
 — Druty bardzo wysokie.
 — Przelezę. Zresztą, co wam do tego?
 Żre dalej, popija spirytusem. Wania.
 — Dajcie, bracia, eteru, nie z waleriany, czyściuteńkiego eteru.
 Grisza wstaje, podaje dużą flaszkę. Wania z lubością wącha. Potem pije. Wstaje nagle.
 — Czy dobrze chodzę?
 — Dobrze. Ale milicja, ani chybi, cię zamknie.
 — Ja wdziewam granatowy płaszcz i idę. Idę wprost na druty.
 Grisza ukradkiem pokazuje, że Wania zwariował. Wania pod nosem:
 — Pomówię, pomówię, uhołubię.
 Uśmiech się wałęsa po jego szerokiej twarzy. Wdziewa mój płaszcz. Ostatnie słowo:
 — ...uhołubię.
 Znika. Teraz ja:
 — No, marsz spać, dzieci.