Strona:Leo Lipski - Powrót.djvu/198

 Emil, który miał wątpliwości:
 — Ale tu nie ma chorych na tyfus, co?
 Andrzej, który miał do czynienia z wieloma bredzącymi, mruknął:
 — Naturalnie że nie.
 Jedno ciało na podłodze ucieszyło się:
 — Właśnie, że tak. Sam tyfus, idiota.
 — Panie, ja mam sraczkę, żaden tyfus.
 — Kładź się pan.
 Popatrzył jeszcze raz na kartkę:
 — Naturalnie że tyfus.
 — Ja się nie kładę. Zarażę się.
 — Kładź się pan.
 Emil szturchnął Andrzeja i wybiegł na podwórze.
 W tej chwili zobaczyłem kogoś biegnącego w koszuli sięgającej do pępka. Nie poznałem go. Za nim trzech sanitariuszy. Wszystko to pod niebem wygiętym jak szklany dzwon.

 W ten sposób Emil został u nas. Niebo było rozpalone do białości. Kwiaty z ognia chwiały się na białej ziemi, popękanej, jak wargi w gorączce. Kał zaczynał się powoli gotować w cynowych nocnikach.
 Emil spał. Czterdziestu dwu ludzi leżało na ziemi, tak że nie wszyscy mogli równocześnie leżeć na plecach.
 Ich pot parował. Ich bulgotania, jęczenia, charczenia i chrapania. Ich ręce mieszały się. Oddechy też. Sanitariusz Andrzej nie podnosił nawet głowy, gdy ktoś wołał:
 — Basen!
 W półśnie myślał:
 — Niech srają, niech utoną w gównie, niech zdechną, niech się to wszystko razem zapadnie.
 I oni srali pod siebie a kał wysychał szybko: zjadały go muchy.
 Emil spał. Siódmy dzień gorączki: 41° do 42°. Mówiłem z doktorem Wilczkiem. Ten powiedział:
 — Panie, co pan sobie myśli? Egzantemy nie ma. Próba Weilla minus. Malaria minus. Bruceloza? Zresztą, jak się tu robi analizy. Dziś umarł dwudziesty szósty lekarz.
 I odszedł z nowym podręcznikiem chorób tropikalnych. Na głowie Emila ktoś trzymał rękę. To dusiło — więc powiedział:
 — Staszek, jak nie weźmiesz ręki...
 Po kwadransie:
 — Staszek, weź rękę.