Strona:Leo Lipski - Powrót.djvu/247

 — A impotenci?
 — Nie ma impotentów. Każdemu da się zrobić jakąś przyjemność. Czy polizać, czy pocałować, czy dać się pomacać, to nie jest byle co. To bardzo często decyduje.
 Ona zapala się.
 — Bądź już spokojna. Jest trzecia.
 — Dopiero trzecia?
 — A co chcesz robić jutro?
 — Jutro pojedziemy do Jerozolimy. Zobaczysz.
 — Zobaczę. A pieniądze?
 — Ty głupi. Za pieniądze ma się to, właśnie to.
 — Wydaje mi się, że czasy prostytucji są czasami pokoju i ciszy. Kurwy i pokój — to ma przecież związek. Dobrze zorganizowane domy publiczne, to bardzo dużo.
 Widocznie całkiem mnie nie słucha.
 — O mnie się nie martw. Robię wszystko co możliwe. Nie masz pojęcia, jakie to dziwne z capem. Zupełnie jak z Jemenitą. Grecja, mówię ci.
 Patrzyłem w ciemne niebo, na którym rozkwitały gwiazdy jak stokrotki. Słychać daleki szum morza, które wypluwa swoje wnętrzności.
 Batia mówi:
 — Lubię Liban. Narty. Góry wysokie. I ojczaszkowie w górach, mnisi, którzy robią dobre wina, likiery. Chciałbyś pojechać do Libanu?
 — W jaki sposób?
 — Już ściągnę którego z autem.
 — Zostawisz mnie tam?
 — Naturalnie. On ci wynajmie pokój z dziewczynkami. A my będziemy tańczyć. Ale to nie teraz. W zimie.
 — Do zimy wyjedziesz?
 — Prawdopodobnie.
 — Więc?
 — Gdybałam.
 Przeciągnęła się. Wszystko w niej faluje: brzuch wygina się, rozpręża, plecy dzięki ruchom rąk, środek ciała wraz z brzuchem, oczy świecą, to zamierają chwilami, aby potem rozżarzyć się do koloru jasnozielonego, usta, zęby lśniące, jej nogi w stałym ruchu, tył twardy, biodra, przybierające coraz to bardziej kształt zadów perszeronów rasowych. Jest żywa, ciepła i na chwilę zapomina się. Jej towarzyskość i ascetyzm. Jej rozpinanie wielkich siatek i od-