Strona:Leo Lipski - Powrót.djvu/259

 — Puśćcie go, karbowy.
 — Jeszcze czorta napytaje — mruczał. — Bo oni, proszę panienki, z przeproszeniem gorzałę i. No, Artemuk. Poszoł.
 Teraz panienka mówi:
 — Ślicznie przepraszam, ale bracia na polowanie poszli, hen, za Burczaczkę, i ja kawalera nakarmię, bajkę opowiem straszną.
 Uśmiechnęła się przy tym, zakręciwszy oczyma jak z miki. Warkocze aż do ziemi, słońce się prześliznęło na twarzy, zostawiło ją w cieniu, z którego patrzyły jedynie niebieskie oczy.
 — Ja kawalera proszę.
 I weszliśmy w ogród, w dom, pomalowany na biało, z białymi okiennicami, w spokój, gdzie tylko brzęczały muchy. Była boso. Weszła ze mną do domu, do salonu, gdzie była niedźwiedzia skóra, gdzie sowy stały wypatroszone, gdzie wielki zegar bił godzinę dwunastą.
 — Wędliny tu domowe i bardzo dobre. Czy zje pan nerki wędzone pod pułapem? Czy głowiznę cielęcą? Czy coś z wieprza? Wszystko domowe.
 — Wszystko mi jedno, proszę pani.
 I pani robiła się to czerwona, to blada. Niepewny uśmiech. Pod powałą lep na muchy, pelargonie za oknem.
 Wiosna. Kora drzew mokra i zielona. Błyszczała ciemno i zielono od mchów. Chmury, wielkie jak góry, dzieliły się na zielone, złote, bure, ciemne. Panienka:
 — Dość. Maryna, dość.
 Deski gładko heblowane, woskowane. I jakieś portrety na ścianach z dziwnie wykręconymi głowami. Między nimi pani o fiołkowych oczach.
 — To moja matka.
 A tu kot siedział u proboszczunia, cały czarny. Miał tylko wycięty biały krawacik i pantofle białe. Z daleka znów:
 — Onufry...
 W wazonie na stole czeremcha, jeszcze wilgotna. Stara szafa jesionowa. I orzechowa biblioteka. Ceratowa kanapa. Usiadła na kanapie, włożyła ciżemki.
 — Bajkę straszną opowiem, Alima przygotuje jedzenie. Ja zresztą sama przypilnuję.
 I poszła długim korytarzem w stronę kuchni. Z kuchni dało się słyszeć nagabywanie: — Nu wot chaziajuszka, ćwietoczok moj ślicznieńkij, anu prikiń, anu prisyp, choć troszku, choć żemku.