Strona:Leo Lipski - Powrót.djvu/267

 Marysia, która przyniosła psy, nie miała już żadnego. Patrzyła, co będą robić z jej szczeniętami. Wszyscy szli do pewnego lasku, w którym czuli się bezpiecznie. Tam rosły małe sosenki i był mech. Usiedli na ziemi. Piotr podniósł jedno szczenię.
 — Zobaczymy, jak długo będzie piszczeć.
 Trzymał je parę minut. Marysia odebrała dwa pieski. Zrobiła rodzaj uprzęży z trawy i kazała ciągnąć gałąź. Ale nie umiały, rozpełzały się na różne strony.
 — Spróbujemy, czy pływają.
 — Głupia.
 — To co będziemy robić?
 — Spróbujemy, czy one potrafią nie żyć.
 — Co?
 — Głupia. Zrobimy je nie żyć.
 — W jaki sposób?
 — Będziemy się bawić w pogrzeb.
 Nie patrząc na siebie wzajemnie, robili trumny z gałązek.
 — Tak się robi.
 Przewiązał gałązki trawą.
 — Ja będę ksiądz — powiedział.
 Włożyli szczenięta do trumien. Szedł na przedzie, za nim dziewczynki. Nieśli trumny ze szczeniętami, na przodzie szedł ksiądz z krzyżem. Szczenięta piszczały. Czy można je zrobić nieżywe? Muchy to nie był przykład. Chodzi o to, aby były z mięsa. Szli pomału w głąb lasku.
 — Tu.
 Zatrzymali się. „Tu” było piaszczyste miejsce. Usiadł na ziemi, krzyżem wykopał pierwszy dołek. Jedno szczenię wylazło z trumny.
 — Trzymaj je.
 Wykopał trzy. Wstał i zaczął naśladować księdza. Trzy dziewczynki stały nieruchomo.
 — Nooo! — powiedział.
 W milczeniu zagrzebali pieski. Było widać lekkie wzniesienia. Ubijali piasek nogami.
 — Nie ruszają się więcej.
 — Nie.
 — Ale nie umarły?
 Jedna chciała iść na stronę. Ola powiedziała, że mama jej pozwoliła wyjść tylko na chwilę. Słońce już zachodziło. Biegła do domu.