Strona:Leo Lipski - Powrót.djvu/38

32Leo Lipski, Niespokojni

Drogi donikąd

  Na zboczu góry, wrzeźbiony w skałę, stał pensjonat. Na parterze, w pokoju nr 8, budził się Emil.
 Wyciągał ramiona, mruczał, prychał, wyginał kręgosłup jak łuk, krzyczał przez chwilę wysokim falsetem. Wstał, podszedł do okna i zobaczył niebieską mgłę. Otworzył drzwi, szedł wolno w piżamie wzdłuż korytarza, wykładanego zielonym linoleum. Przed białymi drzwiami stały wyczyszczone buty: przed nr 13 olbrzymie buty Anglika, który uczył się grać u Finsena; przed nr 15, oprócz damskich Krystyny, duże męskie, przesadnie sportowe („Przyjechał narzeczony”). Przed drzwiami właścicielki pensjonatu — osamotnione sandałki Eli.
 Z asfaltowego tarasu było widać mgłę, prześwietloną słońcem, błyszczącą, różową, leżącą na górach, które wydawały się dalekie i bliskie. Usiadł na leżaku i zamknął oczy. Po chwili poczuł, jak słońce dotyka jego powiek, delikatnie, językiem ciepłym i miękkim, jak kot. Różowe koła ze światła i krwi toczyły się jak baletnice.
 Otworzył oczy. Ktoś stał przy nim. To była Ela, o jasnych włosach i oczach, w piżamie.
 — Dziś są moje urodziny.
 — Ile lat kończysz?
 — Dwanaście.
 Milczała chwilę. Odwrócił głowę, bo słońce świeciło mu w oczy.
 — Proszę pana, czy ja mogę pana pocałować?
 Odpowiedział wolno:
 — Możesz.
 Podeszła do niego od tyłu, objęła rękami jego podbródek i pocałowała go w policzek uważnie, bez cmokania. I dotknięcie jej było jak słońce, leżące na powiekach. Odsunęła się i stała przy nim. Szeroko otwartymi oczami patrzała prosto w słońce. Była blada.
 — Dziś są twoje urodziny, więc zapraszam cię na lody.
 To było przyjemnie niekonsekwentne, bo postanowił się stąd wyprowadzić ze względu na małą.
 — Tak.
 — Powiesz mi podczas śniadania, czy mamusia ci pozwoliła.
 — Tak.
 Odeszła, cofając się wolno, tyłem, jak teatralny paź.
 Podczas śniadania zobaczył, że narzeczony Krystyny jest dziobaty. „Może ma ukryte zalety” — pomyślał. Spotkali się na kory-