Strona:Leo Lipski - Powrót.djvu/40

 Potem już było miasteczko i kawiarnia.
 — Co pani zamówi? — zapytał, gdy przyszedł kelner.
 Ela patrzyła na niego i nic nie mówiła.
 — Co zjesz, mała? — zapytał, a ona płakała.
 — Malinowe?
 Skinęła głową.
 — Czekoladowe?
 Skinęła głową.
 — Jakie jeszcze?
 Wykrztusiła w końcu:
 — Poziomkowe.
 Kelner przyniósł lody i trzy grube, okrągłe wafle, wetknięte w usta lodów.
 — One wyglądają jak cygara — i Ela była znów niby dorosła, poważna.
 Ludzie wchodzili i wychodzili i Emil myślał o Krystynie, o zdarzeniu przy śniadaniu. I potem wracali przez las, z góry widać było pociąg, który gwizdał, i ona szła obok niego, nie patrząc na niego, i on schował się za drzewo. Wtedy ona uszła jeszcze kilka kroków, z uśmiechem zawróciła i znalazła go, bez szukania. I on wyszedł przestraszony i ona nie mogła zrozumieć, dlaczego.
 Szli dalej i plamy światła leżały na ziemi i ona powiedziała:
 — One są jak Bernard.
 — Kto to jest Bernard?
 — Bernard to jest nakrapiany pies, który zdechł zeszłego roku.
 Wrócili na obiad. Na stole zastał dwa listy i dużą kopertę. Od ojca i od Janka.
 „Drogi Synu!
 Zawiadamiam cię, że równocześnie z niniejszym listem odsyłam ci dwa rentgenogramy. Jako niekompetentny w sprawach chorób płuc dałem je do obejrzenia docentowi F. wraz z historią choroby, którą mi przysłałeś. Stan chorej — budowa klatki piersiowej wskazuje bowiem, że mamy do czynienia z kobietą — jest na tyle poważny, że leczenie i pobyt w górach będą się musiały przeciągnąć na długo, przypuszczalnie do końca życia. Odmy w prawym płucu doc. F. nie radzi robić z powodu olbrzymich zrostów, metoda zaś elektrycznego przepalania ich nie jest jeszcze wypróbowana. Terakoplastyka — musiałaby być zresztą bardzo obszerna — jest niewskazana nie tylko ze względów kosmetycznych, ale również z powodu wady serca, o której piszesz. Tyle mam do powiedzenia o tej pani.