Strona:Leo Lipski - Powrót.djvu/43

Drogi donikąd37

 Mały chłopiec prosi go w parku:
 — Daj mi zegarek, zobaczysz, ja ci dam też, daj mi...
 — Co mi dasz?
 Tamten odpowiada na serio i poważnie.
 Emil pisze:
 „Jano krzyczy:
 — Proszę cię, proszę cię! Czekaj, dam ci dom i złoto!”
 To była mała błyskawica, mały strach, na krótką część sekundy zatrzymane uderzenie serca. Reszta jest prawie napisana. Ludwik (ojciec Jana) staje przed murem, przed śmiercią. Jano jest zamknięty w pokoju ojca. Rozmowa Jana z ojcem, rozmowa pięcioletniego chłopca z trzydziestoletnim ojcem o śmierci.
 „Ojciec:
 — Dlaczego ty myślisz, że ja już nie jestem człowiek? Musisz mi pomóc, synku, musisz. Będę się opierał o ciebie i o ścianę i podejdę do okna. Potem ty wyjdziesz...”
 Jano pomaga. Czuje, że ręka ojca jest bardzo ciężka. Ludwik staje przy oknie: na dole Anna i Emil trzymają się za ręce i ona uśmiecha się. Jano jest mały, a okno jest wysoko. Ale czuje wielkie napięcie między górą i dołem. Ludwik myśli o Annie i o śmierci. To jest to samo, to już wkrótce będzie to samo. Więc przestaje się wahać i nie rzuca się z okna.
 Gdy matka wraca, Jano mówi tylko:
 „— Mamo, tak bardzo czekałem na ciebie.
 I o tej nocy nie powiedział nic więcej”.
 Nareszcie. Jest zadowolony z rozmowy ojca z synem, gdy śmierć odkrywa swoją twarz. Cieszy się z męczącego crescenda, które załamuje się wtedy, gdy Ludwik staje przy oknie, które kończy się szczytem, pianissimo:
 — Mamo, tak bardzo czekałem na ciebie.
 Była godzina czwarta po obiedzie. Emil wiedział, że Krystyna schodzi teraz z leżaka i pójdzie do pokoju, że jej narzeczony załatwia coś w mieście. Dlatego poszedł do pokoju nr 15.
 Leżała na łóżku w białych, krótkich spodenkach i białym golfie. Na podkurczonym kolanie trzymała książkę. Ponad kostką, na nodze, miała cienki złoty łańcuszek. Była lekko opalona.
 Nie poruszając głową, powiedziała: — Siadaj, mały — wskazując na łóżko.
 Mały usiadł.
 — Zły jestem.
 — Zły jesteś? Przecież masz ładne włosy, zwłaszcza gdy je rozrzuca wiatr. Traktuję cię jak dziewczynkę, bo nią trochę jesteś.