Strona:Leo Lipski - Powrót.djvu/57

Mały Emil51

 Czekanie przyprawiało go zawsze o lekki ból brzucha i potrzebę oddania moczu. Gdy pewien wujcio robił przed nim stracha i, mrucząc, zbliżał się powoli do niego, nie znosił tego zbliżania się. Podbiegał do tego, kogo się bał, aby już szybko był z tym koniec. I zrobiłby to samo, gdyby nawet wiedział, że to jest śmierć (zresztą w tym czasie uważał, że jest nieśmiertelny). Tu tkwiło źródełko jego przyszłej niemożności czekania, gdy umawiał się z kobietami, i przymus zbliżania się do tych, na które czekał.
 Po chwili mama siedziała w poczekalni, a Emil na dużym fotelu przed panem o przezroczystych oczach i wąskich ustach. Pan trzymał papierosa pomiędzy długimi palcami i patrzył w okno.
 — Czy wiesz, dlaczego cię mama tu przyprowadziła?
 — Pan jest doktor i ja nie jestem chory.
 — Nie jesteś chory. Ale czasem doktorzy pomagają dzieciom i matkom, gdy matki mówią, że dzieci nie są grzeczne i gdy dzieci nie umieją być grzeczne.
 Neurolog zgasił papierosa.
 — Nie chcesz chodzić do szkoły, prawda?
 — Nie chcę.
 — Czy bawisz się z chłopcami w parku?
 — Czasem.
 — Bawisz się w zbója i policjanta?
 — Bawię się.
 — Kim lubisz być, zbójem czy policjantem?
 — Lubię być policjantem... ale jestem zbójem.
 — W co się bawisz jeszcze?
 — W kolej. U nas w domu.
 — Z kim?
 — Sam albo z Fredkiem. Główna stacja jest koło pieca.
 Emil zaczerwienił się, bo uważał, że powiedział to niepotrzebnie. Mając lat siedem, czuł już, jak należy postępować z lekarzami.
 — Czy jesteś silniejszy niż ci chłopcy, z którymi się bawisz?
 — Fredek jest słabszy.
 — Twoja mamusia powiedziała, że nie będzie cię więcej biła. Mamusia jest nerwowa i robi czasem takie rzeczy, których nie chce robić. Ty robisz zresztą to samo. Wiesz o tym i wiesz też, że ona cię kocha.
 Emil nie odpowiedział.
 — Czy w szkole jest ci przyjemnie?
 — Nie.
 — Dlaczego?