Strona:Leon Sobociński - I koń by zapłakał.djvu/29

lenia językiem a procesem myślenia nie wiem, gdyż nikt ze współpracowników nie śmiał o to zapytać.
 I oto zastajemy redaktora, pocącego się nad artykułem. Szło mu jakoś nieskładnie, bo w miejscu, które wymagało nadzwyczajnej subtelności cięcia, oszałamiającego coup, redaktor się zaciął niby pistolet i ani rusz.
 — Do pioruna, czyżby mi już dowcip wyłysiał razem z głową?
 — Drrr... drrr... dryń... drrrr....
 — Nie, psia krew, jakże tu można pracować, gdy od rana dzwonią i dzwonią.
 — Drrr... drrr... dryń... drrrr....
 — A bodaj cię połamało — wyprowadzony z równowagi złorzeczył redaktor. A dzwoń sobie do stu djabłów.
 Za chwilę wpada pani redaktorowa z ogromnym pyskiem (oczywista, że piszę w przenośni).
 — Ogień wygasł, pieczeń przypalona, doprowadzisz mię do rozpaczy, ty ciemięgo — darła się wzburzona połowica.
 — Poczekaj, jagódko — błagał redaktor — zaraz, zaraz, tylko jedno cięcie, jeden zaokrąglony okresik.
 — Pamiętaj, żebyś natychmiast przyszedł!
 — Już, już, idę, idę — redaktor pospiesznie kreśli, jakby w obawie, aby nie zapomniał, o czem myślał przed chwilą.
 Aha, na czem to zatrzymałem się?
 — Panie redaktorze — woła zdyszany reporter — na miłość Boską!
 — Co się stało? mów pan!
 — Ważna nowina!
 — Jaka?
 — Chodzi pogłoska....
 — Dalej, dalej!
 — Chodzi pogłoska, że....
 — Że co, że co?