Strona:Leon Sobociński - I koń by zapłakał.djvu/32

 — Zrobi się!
 — Możeby zacząć — udzielał wskazówek redaktor — naprzykład w ten sposób, naturalnie wstęp tłustemi czcionkami: „Jak przewidywaliśmy i t. d. a potem: „Osierocone społeczeństwo pokryte kirem żałobnym“, albo nie, zostawić „Jak przewidywaliśmy itd. itd., a następnie: „Jak piorun z pogodnego nieba!“
 — Zrobi się! — zapewniał specjalista obciążony misją podtrzymania honoru poczytnego dziennika.
 — A teraz czas mi w drogę. Nie przeszkadzam kochanemu redaktorowi — czas to pieniądz. Radca Dyrdalski się oddalił — przedtem uścisnąwszy dłoń redaktorską.
 — Tylko, radco drogi, nie opowiadajcie aby o śmierci Bujalskiego naszej konkurencji.
 — E, cóż znowu, kochany redaktorze — przeciem wam życzliwy. Mój ojciec trzymał waszą gazetę, dziad, pradziad a i ja jestem waszym dożywotnim prenumeratorem.
 Jeszcze jeden uścisk dłoni, zapewnienia serdecznych uczuć.
 — Matołek — zaopinjował redaktor po wyjściu radcy. — Prenumerator dożywotni! Gdybym miał samych takich prenumeratorów, to mógłbym nakład powiększyć o 100.000 egzemplarzy. Darmo, to bierze. Tfu, w świętym oburzeniu splunął redaktor i zabrał się do swego arcydzieła.
 — Panie redaktorze! — pan Scyzoryk powiedział, że dzisiaj gazyta bendzie przez depeszów — jednym tchem wyrzucił chłopak redakcyjny.
 — Co! jakto!? dlaczego!?
 — A no bez to, co nima nijakiego telegrafu.
 — Idź do djabła! — Skaranie boskie, naprawdę zwarjować można.
 — Drrr... drrr... dryń... drrr....
 — Hallo!
 — ............