Strona:Leon Sobociński - I koń by zapłakał.djvu/34

 — Zaraz jagódko, zaraz poczekaj z obiadem — słodko błagał redaktor.
 — Nie chcę być arbitrem zajścia — poważnie zaczął wydawca — oczekuję sanacji stosunków. Wten sposób daleko nie zajedziemy.
 — A nawet możemy zejść na psy — wtrącił redaktor!
 — Żegnam panów.
 — Dowidzenia panu dyrektorowi!
 Po chwili redaktor sam zabrał się ze zdwojoną energją do zakończenia artykułu.
 — Wejść, proszę!
 — Przyniosłem recenzję z koncertu, — arcydzieło swego rodzaju — chwaląc się podaje muzyk redaktorowi naczelnemu produkt swego pióra.
 — Dobrze, dobrze! — niecierpliwi się redaktor.
 — Redaktorze, to za mało „dobrze“, to jest coś extra. Proszę tylko posłuchać, zaraz przeczytam!
 — Ależ, nie mam czasu, później, na potem.
 — Jakto na potem, co za zwłoka? — zrażony rzecze muzyk. Dziwne traktowanie recenzenta, który całą szafę ma wypchaną ofertami na najpoważniejsze stanowiska krytyka teatralnego do wszystkich możliwych pism; recenzenta, którego jedno słowo, jeden wykrzyknik wieńczy laurem gienjuszu adeptów sztuki scenicznej, recenzenta, o którego względy ubiega się cały świat artystyczny, recenzenta, którego...
 — A którego recenzji, powiadam panu, nie będę czytał — przerywa redaktor zniecierpliwiony — nie mam czasu, obiad mi stygnie, artykuł wstępny kończę.
 — Więc opuszczam swoje stanowisko, pójdę tam, gdzie sztukę szanują. — Dowidzenia!
 Obejdzie się, mała szkoda, mniejszy żal — pomyślał redaktor i zawołał woźnego, który w niejednym wypadku z powodzeniem zastępował brakującego członka redakcji.