Strona:Leon Sobociński - I koń by zapłakał.djvu/36

nych wyrażeń, jednak wiara w spryt starego Walentego tak się zakorzeniła w pojęciu redaktora, że jeśliby zaufał komu sprawę dokończenia swego artykułu wstępnego, to już tylko wyłącznie Walentemu.
 — Franek zawołaj Walentego, — wychylił się przez drzwi redaktor.
 — Jesteście, dobrze! Mój Walenty, znasz ty się na muzyce!
 — Co do tego, to i owszem, ale nie, tylko mam syna, co gra w orkiestrze wojskowej na bębnie.
 — Wybornie, przyślij mi go zaraz.
 Drr, dryn.
 — Hallo, słucham, redaktor naczelny!
 — ............
 — Przepraszam, omyłka, tu redakcja, a nie zakład pogrzebowy.
 — Drr... dryń... drr...
 — Słucham!
 — ............
 — Jagódko, zlituj się, nie dokończyłem jeszcze artykułu. Proszę cię zjedz sama obiad i nie wymyślaj!
 Redaktor naczelny z głową spuchniętą od natłoku wrażeń kończy artykuł.
 — Panie redaktorze, jakaś kobieta! — anonsuje chłopak.
 — O patrzajta go, fagas, kobieta, kobieta — wchodząc do gabinetu odszczekuje się postać niewieścia objętości gdańskiej szafy. — Kobietów dzisiaj niema, wszystkie są panie — poucza przybyła urażona w swej ambicji.
 — O co chodzi, proszę krótko, węzłowato, nie mam czasu!
 — O co się rozłazi, a no jestem Magdalena Wałek, do usług, posiedzicielka magla na Starym Rynku.
 — Co panią sprowadza? — niecierpliwie pyta redaktor.