Strona:Leon Sobociński - I koń by zapłakał.djvu/38

 Przyszedłszy do siebie, redaktor spojrzał w sufit, przekręcił parę razy językiem i zakokludował:
 — Jednak to była wymowa, argumentowana rzeczowo, — niech się Walenty w kozi róg schowa.
 Oddawszy co jest cesarskiego cesarzowi, a co Walentego — Walentemu, nieco już uspokojony zaczął męczyć artykuł wstępny. Pocił się, szukał natchnienia w suficie i niby koń dorożkarski z trudem dociągnął wóz swego polemicznego gienjuszu do upragnionego — końca.
 — Nareszcie!... sapnął z ulgą redaktor. Popamiętają mię i ruski miesiąc.
 Odczytał manuskrypty jeszcze kilka razy, coś niecoś poprawił, trochę dodał i sam, we własnej redaktorskiej osobie, jak zwykł był czynić — zaniósł arcydzieło do zecerni.
 — A teraz posilić trzeba ciało. — Redaktor wybiera się na zasłużony obiad, lecz na drodze staje przybyły nieznajomy.
 — Czy z panem redaktorem mam przyjemność?
 — Tak, we własnej osobie!
 — Jestem stałym czytelnikiem pańskiej gazety.
 — Cieszę się ogromnie, proszę, czem mogę służyć?
 — Proszę pana redaktora, co też to za gazeta — jak żyję takiej nie czytałem. Moja żona to każdy numer od deski do deski przejrzy, nieraz to i po dwa razy czyta. — Któżto, panie redaktorze, pisze korespondencje z Chin?
 — O, za pozwoleniem, są to tajemnice redakcji, ale panu, jako przyjacielowi naszego pisma, powiem pod sekretem. Jeden mandaryn chiński obdarza nas swym zaufaniem i pisze ciągle listy — z dumą objaśnił redaktor.
 — Men... daa... ryn?! A.. a.. a..
 — Tak, panie mandaryn chełpliwie podkreślił redaktor.