Strona:Leon Tołstoj - Anna Karenina Tom I.djvu/107

i Kiti ujrzała w jej oczach ten drugi świat, który był dla niej niedostępnym.
 — Dla mnie są tylko takie, na których bywa mi mniej przykro i nudno...
 — Jak to może być, aby pani nudziła się na balu?
 — Dlaczego ja niemam się nudzić? — zapytała Anna.
 Kiti spostrzegła, że Anna wiedziała, jaką odpowiedź otrzyma.
 — Dlatego, że pani jest zawsze najładniejszą.
 Twarz Anny, która rumieniła się zwykle bardzo łatwo, pokryła się rumieńcem.
 — Po pierwsze: nigdy — odrzekła — a po drugie: gdyby nawet tak było, to co mi z tego przyjdzie?
 — Ale pani pojedzie na ten bal? — zapytała Kiti.
 — Zapewne, trudno mi będzie odmówić. Masz, weź to sobie — rzekła do Tani, która ściągała jej z białego, cienkiego na końcu palca, luźno siedzący pierścionek.
 — Będę bardzo rada, jak pani pojedzie, gdyż chciałabym bardzo widzieć panią na balu.
 — Gdy już wypadnie mi koniecznie być na tym balu, pocieczać się będę tą myślą, że robię pani przyjemność.
 — Grysza, mój kochany, nie targaj mnie, one i tak już są potargane — zawołała na malca, poprawiając pukiel włosów, którym bawił się Grysza.
 — Wyobrażam sobie panią na balu w liliowej sukni...
 — Dlaczego koniecznie w liliowej? — z uśmiechem zapytała Anna. — No, dzieci, idźcie już sobie. Czy słyszycie? Miss Hull woła was na herbatę — odezwała się, odsuwając od siebie dzieci i polecając im iść do jadalnego pokoju. — A ja wiem, dlaczego pani życzy sobie, abym była na balu: liczy pani wiele na ten bal i dlatego marzeniem pani jest, aby wszyscy byli na nim i przyjmowali udział w jej szczęściu.
 — Skąd pani wie o tem? Doprawdy, tak jest!