Strona:Leon Tołstoj - Anna Karenina Tom I.djvu/198

 Anna zwróciła się nagle ku niemu:
 — Odebrałam list z Moskwy, w którym mi donoszą, że Kiti Szczerbacka jast bardzo chora.
 — Doprawdy? — zapytał Wroński z wielkiem niezadowoleniem.
 Anna surowo spojrzała na niego.
 — Pana to nie obchodzi?
 — Owszem, bardzo. Czy można wiedzieć, co mianowicie piszą pani?
 Anna wstała i podeszła do Betsy.
 — Proszę o filiżankę herbaty — rzekła, stając za jej krzesłem.
 Podczas gdy Betsy nalewała herbatę, Wroński zbliżył się ku Annie.
 — Cóż piszą pani? — zapytał.
 — Zdaje mi się, że mężczyźni nierozumieją często, gdy postępują nieszlachetnie, chociaż bardzo wiele o tem mówią — rzekła Anna, nie odpowiadając wprost na pytanie Wrońskiego; — chciałam to już dawno powiedzieć panu — dodała po chwili i, przeszedłszy parę kroków, siadła koło stolika z albumami, stojącego w rogu pokoju.
 — Niezupełnie rozumiem, co mi pani mówi — zauważył Wroński, podając jej filiżankę.
 Anna wskazała Wrońskiemu spojrzeniem miejsce koło siebie na kanapie, które Wroński pospiesznie zajął.
 — Chciałam powiedzieć panu — rzekła Anna, nie patrząc na Wrońskiego — żeś pan postąpił źle, bardzo źle.
 — Czyż ja nie wiem, żem źle postąpił? Lecz kto temu winien?
 — Dlaczego mi to pan mówi? — zapytała Anna surowo, spoglądając na niego.
 — Pani wie dlaczego — odpowiedział Wroński, śmiało i z radością wytrzymując jej spojrzenie i nie spuszczając z niej wzroku.
 Nie on, ale ona zmieszała się.