Strona:Leon Tołstoj - Anna Karenina Tom I.djvu/21

 Stepan Arkadjewicz wiedział o tem dobrze, że mniej kocha chłopca i zawsze starał się być jednakowym dla dzieci; lecz chłopczyk zawsze odczuwał to i nie odpowiedział uśmiechem na oziębły uśmiech ojca.
 — Mama? wstała... — odpowiedziała dziewczynka.
 Stepan Arkadjewicz westchnął.
 Znów więc nie spała całą noc.
 — Cóź, czy wesoła?
 Dziewczynka wiedziała, że ojciec poróżnił się z matką i że matka nie mogła być wesołą, a ojciec powinien wiedzieć o tem i że tylko udaje, pytając o to z takiem lekceważeniem; zarumieniła się więc za ojca, który natychmiast zrozumiał to i także zarumienił się.
 — Nie wiem — odpowiedziała. — Mama nie kazała się uczyć, ale kazała iść na spacer z miss Hull do babci.
 — No, więc idź, Taniusiu moja. Poczekaj tylko małą chwilkę — odrzekł ojciec, przytrzymując ją i gładząc po delikatnej rączce, poczem zdjął z kominka postawione tam wczoraj pudełko z cukierkami i dał jej dwa, które najbardziej lubiła: czekoladkę i pomadkę.
 — Dla Gryszy? — zapytała dziewczynka, pokazując na czekoladkę.
 — Tak, tak — i pogłaskawszy ją jeszcze po obnażonej szyjce, Stepan Arkadjewicz pocałował córkę we włosy i pozwolił odejść.
 — Kareta czeka — zameldował Mateusz. — I jakaś kobieta z prośbą — dodał po chwili.
 — Czy długo już czeka? — zapytał Stepan Arkadjewicz.
 — Z pół godzinki.
 — Mówiłem ci już tyle razy, żeby w tej chwili meldować.
 — Muszę przecież dać panu czas wypić kawę — odpowiedział Mateusz tym przyjacielsko-hardym tonem, na który gniewać się niepodobna.
 — Proś więc prędzej — rzekł Obłoński, marszcząc się z niezadowoleniem.