Strona:Leon Tołstoj - Anna Karenina Tom I.djvu/35

Dawniej były opieki, sądy, a teraz ziemstwo, nie jako łapówka, lecz jako synekura — zapalał się coraz bardziej.
 — Ehe: Jesteś, jak widzę, w nowym peryodzie, w konserwatywnym — przerwał Stepan Arkadjewicz. — Lecz zresztą o tem potem.
 — Dobrze, potem. Lecz wpierw musiałem zobaczyć się z tobą — odrzekł Lewin, z niechęcią spoglądając na ręce Hryniewicza.
 Stepan Arkadjewicz uśmiechnął się.
 — Mówiłeś kiedyś, że nigdy nie włożysz na siebie europejskiego ubrania? — zapytał, patrząc się na nowy garnitur Lewina, kupiony widocznie we francuskim magazynie. — Stanowczo widzę, że jesteś w nowym peryodzie.
 Lewin zarumienił się nagle, lecz nie tak, jak rumienią się ludzie dorośli, zlekka, sami nie wiedząc kiedy; lecz tak, jak czerwienią się chłopcy, gdy czują, że nieśmiałość naraża ich na śmieszność i gdy wstydząc się jej, czerwienią się coraz bardziej. Dziwne wrażenie sprawiała ta rozumna, męzka twarz, oblana takim rumieńcem, lecz Obłoński przestał patrzeć na Lewina.
 — Gdzież się będziemy mogli spotkać? Ja koniecznie muszę rozmówić się z tobą — zapytał Lewin.
 Obłoński zdawał się namyślać.
 — Pojedźmy najlepiej do Gurina na śniadanie. Mam czas do trzeciej.
 — Nie — odpowiedział Lewin — teraz niemam czasu.
 — To pojedziemy razem na obiad.
 — Na obiad? Nic tak szczególnego niemam, tylko parę słów, a potem porozmawialibyśmy.
 — To powiedz teraz tę parę słów, a podczas obiadu porozmawiamy.
 — Tylko dwa słowa — a zresztą nic tak bardzo ważnego.
 Na twarzy Lewina odmalowało się niezadowolenie, że nie może przezwyciężyć swej nieśmiałości.