Strona:Leon Tołstoj - Anna Karenina Tom II.djvu/355

 „Obejrzał się“ — pomyślała.
 — Nic, chciałam tylko, abyś się obejrzał — odparła, patrząc na niego i pragnąc domyśleć się, czy mąż gniewa się, czy nie, za oderwanie go od pracy.
 — Ach, jak nam dobrze tak we dwoje! To jest mnie przynajmniej — rzekł, podchodząc do niej, rozpromieniony uśmiechem szczęścia.
 — Mnie też tak dobrze! Nigdzie już nie pojadę! szczególnie nie do Moskwy.
 — A o czem tak myślałaś?
 — Ja?... Ja myślałam... ale idź lepiej pisać, nie odrywaj się od pracy — rzekła, wydymając wargi — i ja też muszę powycinać teraz te dziurki, widzisz je?
 Wzięła nożyczki i zaczęła wycinać.
 — Dobrze, ale powiedz o czem myślałaś? — rzekł, przysuwając się do niej i przypatrując się kolistemu ruchowi jej maleńkich nożyczek.
 — A... o czem ja myślałam?... Myślałam o Moskwie... o twojej szyi.
 — Czem zasłużyłem sobie na takie szczęście... pojąć doprawdy nie mogę; jest mi zbyt dobrze — rzekł, całując jej rękę.
 — A ja naodwrót: czem mi lepiej, tem łatwiej to rozumiem.
 — Tu masz loczek! — rzekł, odwracając ostrożnie jej główkę.
 — Loczek... tutaj w tem miejscu... Ale my przecież musimy pracować.
 Nie pracowali jednak dalej i, jak złapani na gorącym uczynku, odsunęli się od siebie, gdy wszedł Kuźma, meldując, że samowar na stole.
 — Czy z miasta co nadeszło? — zapytał Lewin Kuźmy.
 — Przed chwilą właśnie przywieziono i teraz rozpakowują.