W uznaniu ważności tej zamierzyłem sobie na przykładach, zaczerpniętych z własnego doświadczenia sądowo-lekarskiego, przedstawić niebezpieczne dla otoczenia działanie osób, dotkniętych wrodzonem niedołęstwem nmysłu, a to tem bardziej, ile że ten rodzaj chorych szczególnie często występuje in foro pod zarzutem ciężkich przewinień. I tak n. p. w ciągu ostatnich półtora lat spotkałem się na 28 badań stanu umysłowego podsądnych 11 razy (40%) z wrodzonem niedołęstwem umysłu w jego różnych odcieniach a zatem łącznie z matołectwem, występującem nagminnie w podgórskiej zachodniej części kraju.
Główna przyczyna działania osób dotkniętych wrodzonem niedołęstwem umysłu w sposób wrogi dla społeczeństwa tkwi z jednej strony w ich umysłowej tępocie t. j w mniej lub więcej ograniczonym ich zasobie wyobrażeń, zwłaszcza etycznych, któreby mogły wstrzymać ich skutecznie od podjęcia czynów występnych, z drugiej strony w ich popędach, nie okiełznanych poczuciem etycznem i estetycznem. Naecke[1] twierdzi, że „wszystko zawisłe jest od głodu i miłości, ostatnia zaś jest może tylko także rodzajem głodu“. Ten głód miłości czyli popęd płciowy pcha umysłowo niedołężnych do czynów występnych, które w rzędzie konfliktów z normami prawa stoją u nich na pierwszem miejscu. Zgwałcenia kobiet nieletnich, okaleczałych i stąd niezdolnych do stawiania skutecznego oporu, zeszpeconych lub wiekiem podeszłych, shańbienie, kazirodztwo, nierząd przeciwny naturze, oto czyny, dla których tak często spotyka się z mężczyznami dotkniętymi wrodzonem niedołęstwem umysłu wobec sądu. Z pośród licznych przypadków podobnych przestępstw, z jakimi miałem sposobność się zapoznać, pozwolę sobie następujące krótko wymienić:
1. Przypadek Jan B. 25-letni wieśniak gwałci ośmioletnią dziewczynę i wkrótce potem dopuszcza się nierządu z krową. Badanie sądowo-lekarskie stwierdza
- ↑ Über Kontrast-Träume, Arch. für Kriminal-Anthropologie T. 28. 1907.
