mu racye życia, żeby nie znał dróg do swoich celów, chyba że przestanie oceniać je jako szczęście niebiańskie i wówczas, kiedy osiągnięcie ich może mu sprawić tylko mierną przyjemność, żeby nie używał, aż stanie się niezdolny do prawdziwego użycia. Wielu znachodzi się dość młodo w tym stanie, o którym mówię i wychodzą na tem nierzadko dobrze, ponieważ pragnienia ich nie są gwałtowne, jako że panuje w ich duszach wcześnie wynikły ze zbiegu doświadczenia i zalet umysłowych wiek męski. Inni nie dochodzą nigdy w swem życiu do wspomnianego stanu: a są to ci nieliczni, w których siła uczuć jest tak wielka w początkach, że z biegiem lat nie maleje. Ci, bardziej niż wszyscy inni, rozkoszowaliby się życiem, gdyby natura była przeznaczyła życie na rozkosze. Oni przeciwnie są najnieszczęśliwsi i są do śmierci dziećmi w sprawach świata, których nie mogą się nauczyć.
Widząc znowu po kilku latach osobę, którą znałem młodą, zawsze w pierwszej chwili miałem wrażenie, że widzę człowieka, co doznał jakichś wielkich nieszczęść. Wyraz radości i ufności jest właściwy jedynie młodemu wiekowi: a uczucie, że się wciąż traci i uczucie niedomagań cielesnych, wzrastających z dnia na dzień, wytwarza nawet w najniefrasobliwszych lub najweselszych i tak samo w najszczęśliw-
