Strona:Lew Tołstoj - Śmierć Ivana Iljicza.djvu/55

 — Herasimie, — rzekł słabym głosem Iwan Iljicz.
 Herasim wzdrygnął się, widocznie przestraszony, czy nie popełnił jakiéj niezręczności? Szybkim ruchem zwrócił twarz w stronę chorego i zerwał się z kolan.
 — Słucham pana.
 — Masz ze mną dużo kłopotu. Wybacz mi. Ja sam nic już nie mogę.
 — E, co to za kłopot!...
 I Herasim wyszczerzył w uśmiechu zdrowe, białe zęby.
 Szybko i zręcznie ułożył resztę drzewa, podpalił i wyszedł.
 Wrócił niebawem ze szczotką.
 Iwan Iljicz siedział ciągle na krześle.
 — Herasimie — rzekł, skoro ten ostatni przestał zamiatać i pozbierał starannie szczątki kory i drzew, — pomóż mi proszę...
 Herasim się zbliżył.
 — Podnieś mnie. Ja sam nie mogę, a Dymitr poszedł do miasta.
 Herasim objął go lekko, ostrożnie, i bez najmniejszego wysilenia zaniósł na sofę i ułożył.
 — Dziękuję. Jak ty to dobrze i zręcznie robisz!
 Herasim uśmiechnął się znowu i chciał wyjść, lecz choremu było z nim tak dobrze, że nie miał ochoty go puścić.
 — Przysuń mi, proszę cię, to krzesło. Nie, nie to — tamto, — pod nogi. Tak. Lepiéj mi, gdy nogi trzymam wysoko.
 Herasim przyniósł krzesło, postawił bez hałasu na podłodze, i umieścił na niém nogi Iwana Iljicza.
 Choremu w chwili, kiedy Harasim unosił jego nogi, wydało się, że uczuł znaczną ulgę.
 — O, tak, tak, — szepnął z zadowoleniem. — Podłóż jeszcze poduszkę.
 Herasim spełnił i to polecenie: podniósł nogi i położył je lekko na poduszce. I znów w chwili, kiedy je unosił, choremu było lepiéj, a kiedy je położył, zrobiło mu się gorzéj.