Strona:Lew Tołstoj - Śmierć Ivana Iljicza.djvu/59

ta sama świadomość uchodzącego życia, w przyszłości śmierć — zbliżająca się nieubłaganie, straszna, nienawistna!
 To jedno było rzeczywistością; — reszta fałsz, kłamstwo, złudzenie.
 I cóż znaczyć mogą w takich warunkach dni i tygodnie, i ranki, i wieczory, rachuba i nazwy dni?
 Chory poruszył się niecierpliwie.
 Piotr zbliżył się do łóżka.
 — Czy podać herbatę? — spytał, zatrzymując się w pewném oddaleniu.
 Iwan Iljicz pomyślał: — „Chciałby jaknajprędzej załatwić się ze sprzątaniem i namawia mię na herbatę:“ A głośno mruknął niechętnie:
 — Nie.
 — Możeby pan przeszedł na sofę?
 — „Przeszkadzam mu, zawadzam — myślał znów chory; — jestem tu nieporządkiem, który chciałby usunąć.“ — A głośno znów sarknął:
 — Nie, — daj mi pokój!
 Lokaj powrócił do swojéj roboty.
 Iwan Iljicz wyciągnął rękę. Piotr zauważył ten ruch.
 — Co pan rozkaże? — zapytał usłużnie.
 — Zegarek, — brzmiała lakoniczna odpowiedź.
 Piotr podał zegarek, leżący na stoliku, tuż koło łóżka.
 — Wpół do dziewiątéj. Czy tam nikt jeszcze nie wstał?
 — Owszem. Wasyl Iwanowicz (syn), poszedł już do gimnazyum, a Praskowia Teodorówna kazała się obudzić, jeżeli pan rozkaże. Czy mam obudzić?
 — Nie, nie trzeba.
 — „A możeby wypić herbatę?“ — pomyślał po chwili.
 — Tak. Przynieś mi herbaty, — dodał, zwracając się do lokaja. Piotr skierował się ku drzwiom. Chorego ogarnął strach: lękał się samotności. Trzeba zatrzymać służącego. Ale jak? A, lekarstwo.