Strona:Lew Tołstoj - Djabeł.djvu/54

o poprzednich swych niepokojach i poszedł do stajni. I znowu przypadkiem czy też umyślnie — tylko co wyszedł z domu — nawinęła się czerwona zapaska i chusteczka i kołysząc się całą postawą przeszła obok niego. Minąwszy go, podbiegła do swej towarzyszki.
 A jemu przypomniały się gorące, letnie południa, pokrzywa, sad leśnej strażnicy i w cieniu leśnym jej uśmiechnięta twarz i usta.
 — Eh, tak nie można tego zostawić — pomyślał wchodząc do kancelarji.
 Było samo południe, ale zastał jeszcze pisarza. Stał ziewając i wyciągając się i słuchał opowiadanie pastucha.
 — Wasilij Nikołajewicz.
 — Co rozkażecie?
 — Mam do was dwa słowa.
 — Co rozkażecie?
 — Skończcie z nim.
 — Nu, czemu nie przyniesiesz?
 — Ciężko, Wasilij Nikołajewicz.
 — Co takiego? — zapytał Eugenjusz.
 — Krowa ocieliła się w polu. Każę zaraz zaprząc konie. Każ niech Nikoła założy Łysą choćby do małego wózka.
 Pastuch wyszedł.
 — Otóż widzicie — zaczął Eugenjusz rumieniąc się — otóż widzicie Wasilij Nikołajewicz. Ja