Strona:Lew Tołstoj - Djabeł.djvu/62

 — Chciałbym z wami pomówić, Wasili Nikołajewicz.
 — Proszę. My już skończyli.
 — Może przejdziecie się ze mmą.
 — W tej chwili, przebiorę się tylko. Mania, pilnuj samowara, — zawołał wesoło, wychodząc.
 Eugenjuszowi zdawało się, że Wasyl Nikołajewicz trochę sobie podchmielił, ale sądził, ze tem lepiej zrozumie jego położenie.
 — Ja, Wasilij Nikołajewicz, jeszcze raz w tej sprawie — odezwał się — co do tej kobiety...
 — A cóż? Kazałem, żeby jej nie brano.
 — Ej, nie. Chciałem się was poradzić, czyby nie można ich usunąć stąd? Wszystkich, całą rodzinę.
 — A dokądże ich usunąć? — z niezadowoleniem i ironją, jak się wydało Eugenjemu, zapytał Wasili.
 — Otóż myślałem, czyby nie poszli za pieniądze, albo dać im ziemi w Kołtowskiem, byle sobie stąd poszła.
 — Ale jakże to? Gdzież kto pójdzie precz ze swego zagonu? I poco? Czy ona wam przeszkadza?
 — Wasili Nikołajewicz, pojmiecie przecie, że, żonie będzie strasznie przykro dowiedzieć się o niej.
 — A któż jej powie?