Strona:Lew Tołstoj - Djabeł.djvu/67

że niech tam kto robi, co chce — ona spełniła swój obowiązek.
 Eugenjusz udawał, że tego nie widzi, starał się być wesołym i obojętnym i opowiadał jak sam wybierał i zaprzęgał konie, a klacz Kawuszka poszła doskonale chociaż po lewej stronie.
 — Pewnie, wam czas do ujeżdżania koni, kiedy się posyła po doktora. Niech go także wywalą do rowu — mruczała Barbara Aleksówna, patrząc z pod okularów pod światło na swą robotę.
 — Musiałem przecie wysłać jakieś konie. Wziąłem najlepsze.
 — O! ja dobrze wiem, jak one niosą. Pamiętam tę jazdę nimi.
 — Był to stary jakiś wymysł Barbary Aleksówny, Eugenjusz odpowiedział dość nieostrożnie, że owa jazda nie była taka niebezpieczna.
 — Zawsze mówię — żachnęła się teściowa — że ciężko żyć z fałszywymi ludźmi. A ja wszystko zniosę, tylko nie to.
 — No, już mnie najciężej znosić — rzucił Eugenjusz.
 — A, to widać.
 — Co takiego?
 — Nic, nic. Ja tu oczka liczę.
 Liza ujęła rękę męża, stojącego przy niej. I uścisnęła ją. „Znieś to dla mnie. Przecież ona nie przeszkodzi nam kochać się“ — mówiły jej oczy.