Strona:Lew Tołstoj - Sonata Kreutzerowska.djvu/26

jąc, że chcę zasnąć. Tak dojechaliśmy w milczeniu do następnej stacji.
 Na stacji tej pan z damą przeszli do innego wagonu, co do czego już wcześniej umówili się z konduktorem. Subjekt ułożył się na ławce i zasnął. Pozdnyszew zaś wciąż palił i pił zaparzoną jeszcze na poprzedniej stacji herbatę.
 Kiedy otworzyłem oczy i spojrzałem na niego, zwrócił się do mnie nagle ze stanowczością i rozdrażnieniem.
 — Może panu przykro siedzieć ze mną, wiedząc, kim jestem. Mogę sobie pójść.
 — Ależ nie, cóż znowu.
 — No, to może pan pozwoli herbaty? Ale mocnej.
 Nalał mi herbaty.
 — Tamci mówią... I wciąż kłamią... — powiedział.
 — O czem pan mówi? — spytałem.
 — A wciąż o tem samem, o tej ich miłości i o tem, co to takiego. Panu się nie chce spać?
 — Zupełnie mi się nie chce.
 — Więc jeżeli pan sobie życzy, opowiem panu, jak miłość doprowadziła mnie do tego, co się ze mną stało.
 — Jeżeli panu nie ciężko...
 — Nie, ciężko mi jest milczeć. Niech pan napije się herbaty, a może jest zbyt mocna?
 Herbata rzeczywiście była koloru piwa, ale wypiłem szklankę. Podczas tego przeszedł konduktor. Towarzysz mój odprowadził go złem spojrzeniem i rozpoczął dopiero, gdy tamten odszedł.