Strona:Lew Tołstoj - Wojna i pokój 01.djvu/40

wielkodusznym, biorąc na siebie całą odpowiedzialność za ten akt.
 — Boże, Boże — szepnęła panna Scherer z najwyższem przerażeniem.
 — Jakto, panie Piotrze, znajdujesz wielkodusznym czynem spełnienie morderstwa? — spytała naiwnie i z uśmiechem mała księżna przysuwając bliżej robótkę.
 — No, no! — odezwało się kilka innych głosów.
 — „Capital!“ — wykrzyknął Hipcio w języku angielskim, uderzając się dłonią po kolanie. Wicehrabia ograniczył się na ponownem wzruszeniu ramionami.
 Piotr spojrzał poważnie na swoje audytorjum z pod okularów:
 — Mówię w ten sposób, bo Burboni uciekli przed rewolucją, zostawiając ludność wydaną na pastwę anarchji! Napoleon jedynie zrozumiał i potrafił ją zwyciężyć. Dla tego, mając na celu dobro publiczne, nie mógł dać się wstrzymać w pochodzie przez życie jednego człowieka.
 — Czy nie chciałbyś pan przejść do innego stołu? — bąknęła Anna Pawłówna.
 Piotr jednak zapalając się coraz bardziej, kończył swój wywód.
 — Tak, tak, Napoleon stał się wielkim, bo potrafił wznieść się ponad rewolucję, ukrócił jej nadużycia, a zachował co miała w sobie dobrego: Równość obywateli, wolność prasy i słowa, i tym sposobem zdobył władzę.
 — Gdyby był korzystał z tej władzy, aby oddać ją w ręce króla prawowitego, zamiast jej użyć do popeł-