Strona:Lew Tołstoj - Wojna i pokój 02.djvu/104

 — A ty zkąd przybywasz książę kochany, że nie wiesz o tem, o czem już gwarzą między sobą fiakry tutejsi.
 — Wprost od arcyksięcia, tam zaś nie dowiedziałem się o niczem.
 — I nie zwróciłeś na to uwagi, że każdy zbiera na gwałt swoje manatki?
 — Nie! — rzucił się niecierpliwie. — Czy dowiem się nareszcie co się stało?
 — Co? Tylko tyle! Francuzi przeszli most, broniony przez Auersperga, którego mimo wyraźnego rozkazu Auersperg nie wysadził w powietrze; Murat leci galopem droga ku Bernowi i jeżeli nie dziś, to jutro będzie tu na pewno.
 — Jakto? którędy? Ależ skoro most był podminowany, dla czegóż nie wysadzono go w powietrze?
 — Ha! możebyś ty mi rozwiązał tę zagadkę, książę kochany? bo zdaje mi się, że nikt, nawet sam Bonaparte, nie wie i już się chyba nigdy nie dowie, dla czego tak się stało, a nie inaczej.
 Bołkoński wzruszył gniewnie ramionami.
 — Skoro przeszli przez most, armja zgubiona! Zamkną jej odwrót.
 — Ba! W tem sęk właśnie... Posłuchaj tylko, mój drogi! Francuzi zabierają Wiedeń jak ci wspominałem, wszystko jest w należytym porządku. Nazajutrz, to jest wczoraj pod wieczór, panowie marszałkowie Murat, Lannes i jenerał Belliard, wsiadają na koń, aby most zbliska oglądnąć. Trzech Gaskończyków, chciej zwrócić uwagę na tę ważną okoliczność... — Panowie! — przemówił jeden z nich — wiecie doskonale, że ów most jest podmino-