Strona:Lew Tołstoj - Wojna i pokój 03.djvu/187

salonach petersburskich. Obok niego leżał gwardzista młodziusieńki i także ranny. Bonaparte przyleciał galopem i osadził konia w miejscu przed rannymi:
 — Kto tu jest najwyższy rangą? — spytał spojrzawszy na nich.
 Wymieniono pułkownika gwardji konnej, księcia Repnina.
 — Ty zatem książę dowodziłeś pułkiem konnej gwardji przybocznej cara Aleksandra?
 — Właściwie prowadziłem tylko jeden szwadron.
 — Twój pułk książę spełnił zaszczytnie swoją powinność!
 — Pochwała wielkiego wodza, jest najpiękniejszą nagrodą żołnierza — Repnin odpowiedział.
 — Udzielam wam tejże z przyjemnością i szczerem uznaniem — powtórzył Napoleon. — Któż to jest ten młodzieniaszek obok ciebie książę?
 Repnin wymienił nazwisko porucznika Suchtelena.
 Cesarz spojrzał na niego z uśmiechem:
 — Nadto wcześnie zachciało mu się otrzeć o nas.
 — Młodość i najwcześniejsza nie wyklucza męstwa — szepnął Suchtelen.
 — Pięknie odpowiedziałeś młodzieńcze, możesz zajść daleko!
 Aby dopełnić tego tryumfalnego widowiska, wysunięto i księcia Andrzeja na pierwszy plan, chcąc zwrócić na niego uwagę cesarza, który przypomniał sobie natychmiast, że go już raz widział leżącego na pobojowisku.
 — A jakże ty się czujesz, mój dzielny młodzieńcze?
 Książę Andrzej wlepiwszy wzrok w niego milczał.