Strona:Lew Tołstoj - Wojna i pokój 03.djvu/34

lonu, usiadł w kącie najciemniejszym i zdrzemnął się na chwilę. Głowa opadła mu naprzód i to go obudziło.
 — Sasza! — rzekł do żony oczy otwierając — zobacz co oni tam robią.
 Księżna rzuciła okiem od niechcenia w głąb saloniku, przeszedłszy koło drzwi:
 — Siedzą jak siedzieli! — odpowiedziała mężowi wzruszając miłosiernie ramionami.
 Książę Bazyli zmarszczył brwi. Policzki mu zadrgały, usta wykrzywiły się niemiło. Twarz przybrała wyraz pospolity, prawie brutalny. Otrząsł się ze śpiączki, przetarł oczy i wszedł krokiem zamaszystym do saloniku. Minę miał tak uroczystą i tryumfującą, że Piotr zerwał się przerażony:
 — Dzięki Bogu! — wzniósł oczy w górę. — Żona wszystko mi opowiedziała. — Ujął w ramiona najprzód Piotra, potem córkę i uściskał najserdeczniej. Głos mu drżał: — Tak kochałem twego ojca Piotrze!... będzie dla ciebie żoną najlepszą, z poświęceniem!... Niech was Bóg błogosławi!...
 Łzy ściekały mu po policzkach.
 — Księżno! księżno! — zawołał radośnie. — Chodźże tu!
 Znowu uścisnął córkę z wykrzyknikami urywanemi:
 — Moja Heleńciu! moje serduszko! co za radość! jakie szczęście!...
 Weszła i księżna tonąc we łzach i owa poważna matrona, udawała że obciera z łez oczy suchuteńkie. Wszyscy po kolei ściskali Piotra, Piotr zaś na odwrót im ręce wycałowywał, a najdłużej pozostał z ustami,