Strona:Lew Tołstoj - Wojna i pokój 03.djvu/89

 — Jakże można drwić z czegoś tak ważnego? List przyda ci się bardzo.
 — Nie potrzebuję niczego. Ja nie pójdę na pewno żebrać o miejsce adjutanta, choćby nie wiem przy kim.
 — A to z jakiego powodu?
 — Bo to służba lokajska.
 — Ah! widzę żeś ten sam co dawniej — Borys zauważył.
 — A i ty na włos się nie zmieniłeś... zawsze kunktator i dyplomata... Mniejsza o to... Opowiadaj mi raczej co się z tobą dzieje?
 — Dotąd, jak widzisz, dzieje mi się nie źle. Tylko moim celem wręcz przeciwnie, jest: dostać się jak najrychlej do głównego sztabu na adjutanta i wystąpić z pułku.
 — Dla czego?
 — Bo rozpocząwszy raz karjerę wojskową, trzeba w niej doprowadzić jak można najwyżej.
 — Aha! tędy droga w groch? — Rostow machnął ręką pogardliwie.
 Wlepił w Borysa wzrok przenikliwy, jakby chciał zbadać jego myśli najtajniejsze.
 W tej chwili wszedł stary Hawryło z winem.
 — Powinnibyśmy sprowadzić nazad Alfonsa Karolowicza. Ten by ci dzielnie dopomógł wysuszać szklanki. Na mnie, co do tego nie licz wcale.
 — Skoro chcesz koniecznie... Cóż za indiwiduum, to niemczysko? — Rostow wydął usta.
 — Człowiek najpoczciwszy pod słońcem, zacny i bardzo miły towarzysz.