Strona:Lew Tołstoj - Wojna i pokój 05.djvu/67

 — Bo jest dla ciebie za młody, za ubogi, nadto bliski krewny, i że ty go w końcu wcale nie kochasz.
 — Któż to mamie powiedział?
 — Moje własne oczy... a to nie dobrze, moja droga, kokietować z kimś na zimno.
 — Gdybym jednak pragnęła wyjść za niego?
 — Posłuchaj mnie... mówię całkiem na serjo, i...
 Nie pozwoliła matce dokończyć. Porwała jej rękę impetycznie, wycałowała z wierzchu, ze spodu, potem zginała palec po palcu, całując osobno każde zgjęcie, przyczem mruczała z cicha:
 — Styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj. Niechże mateczka mówi teraz dalej!
 Matka zamilkła, oddana cała rozkoszy nadziemskiej, wpatrywania się w swoje dziecko najukochańsze.
 — Tak, źle robisz. Obecnie nikt sobie nie przypomina, waszych stosunków dziecięcych, a Borysa zbytnia poufałość z tobą, może cię skompromitować w oczach innych młodych ludzi... po cóż zresztą dręczyć go niepotrzebnie!... Mógłby znaleść sobie partję odpowiednią, jaką pannę bogatą, co jest dla niego warunkiem koniecznym w przyszłości. Tymczasem teraz za tobą szaleje...
 — Czy na prawdę szaleje?... — szepnęła Nataszka.
 — Zacytuję ci pewien przykład, mnie samej dotyczący. Miałam bliskiego krewnego...
 — Wiem, już wiem... Cyryla Andrzejewicza, nieprawdaż? Ależ on taki stary!
 — Oh! wtedy był pięknym i smukłym jak sosna młodzieńcem!... Pomówię o tem z Borysem; musi zaprzestać tych nazbyt częstych wizyt u nas...