Strona:Lew Tołstoj - Wojna i pokój 06.djvu/239

 — Oto jej listy i miniatura — przerwał mu szorstko książę Andrzej. — Chciej to oddać hrabiance... jeżeli ją zobaczysz.
 — Jest chora niebezpiecznie.
 — Bawi tu zatem?... A książę Kurakin? — wtrącił szybko.
 — Odjechał oddawna... Była umierającą!...
 — Mocno żałuję — po ustach Andrzeja przemknął ojca uśmiech złośliwy i iście szatański. — Pan Kurakin więc nie raczył jej zaszczycić oświadczynami o jej rączkę?
 — Nie mógłby jej poślubić, będąc od lat pięciu żonatym.
 — Czy mógłbym wiedzieć, gdzie znajduje się obecnie twój pan szwagier?
 — Odjechał do Peter... Nie wiem na pewno, dokąd się udał.
 — Oh, to mnie zresztą nic a nic nie obchodzi. Chciej oświadczyć odemnie hrabiance Rostow, że była zawsze i jest wolną najzupełniej i że życzę jej losu najświetniejszego.
 Piotr odebrał mu pakiet z rąk. Andrzej, który zdawał się szukać w koło siebie, czy przypadkiem czego nie zapomniał i czy wszystko wypowiedział, spojrzał w końcu na Piotra badawczo, czy on się z czem przed nim nie wynurzy?
 — Posłuchaj mnie spokojnie Andrzeju — zaczął nieśmiało i wahająco. — Pamiętasz nasze dysputy w Petersburgu?...
 — Pamiętam... Utrzymywałem wtedy, że trzeba umieć przebaczyć kobiecie upadłej, nie zapędziłem się jednak