Strona:Lew Tołstoj - Wojna i pokój 07.djvu/212

 — Gdybym była wiedziała!... — odrzuciła. — Lękałam się wejść...
 Podziękował jej czułem spojrzeniem:
 — Więc nie spałaś?
 — Nie — potrząsła głową. Oddziaływał na nią tak silnie stan chorego, że i ona czuła się niejako ubezwładnioną, i nie umiała myśli ubrać w słowa.
 — Moja duszyńko — szepnął ojciec, z czułością niezwykłą, używając do niej po raz pierwszy w życiu, tego słówka pieszczotliwego. — Dla czegóż nie przyszłaś?
 — A ja niegodziwa, pragnęłam jego śmierci! — pomyślała biedna córka.
 — Dziękuję ci, moje dziecię najdroższe, moja przyjaciółeczko, dziękuję... za wszystko!... przebacz mi... dziękuję!... — Z ócz chorego trysnęły łzy palące. — Zawołaj Andruszki! — wykrzyknął nagle, z wzrokiem błędnym.
 — Odebrałam wczoraj list od niego — rzekła cicho Marja.
 Spojrzał na nią zdziwiony:
 — A gdzież on?
 — W armji ojcze kochany, pod Smoleńskiem!
 Milczał przez dłuższą chwilę, z powiekami przymkniętemi. Otworzył je nareszcie i skinął głową, jakby chciał dać córce do zrozumienia, że odzyskał pamięć, i że wie o wszystkiem.
 — Tak, tak — rzekł zwolna i wyraźnie — Rosja zgubiona, zgubiona przez nich! — i załkał głucho.
 Uspokoił się po chwili, przymknął oczy, robiąc słaby ruch ręką. Tykon poczciwy zrozumiał jego znaczenie, i