Strona:Lew Tołstoj - Wojna i pokój 09.djvu/276

 Weszła, siadając nieśmiało obok niego.
 — Nie widziałam kiedy mi się oboje wymknęli — szepnęła z wzrokiem spuszczonym.
 Mikołaj z dziewczynką na jednem ramieniu, drugiem objął żonę za szyję, a spostrzegłszy wyraz błagający o przebaczenie w jej oczach łez pełnych, pocałował ją w czoło:
 — Czy wolno całować mamę? — spytał żartobliwie córeczkę.
 — Wolno, wolno! — zatrzepotała rączętami — i w oczka, i w buzię!...
 — Dla czegoś sądziła przed chwilą, że się gniewam na ciebie? — rzekł Mikołaj, przenikając tajemną myśl żony.
 — Ah! ty nie wiesz, co się wtedy ze mną dzieje! Czuję się tak bardzo nieszczęśliwą, gdy cię takim widzę. Zdaje mi się zawsze...
 — Ejże! co za szaleństwo! Powinnabyś się wstydzić Maryniu...
 — Zdaje mi się... że... że... nie możesz kochać równie brzydkiej istoty, szczególniej gdy tak wyglądam, jak w tej chwili.
 — Cicho bądź! Pleciesz koszałki, opałki!... Nie wiem zresztą czy cię kocham... a jednak... jakby ci to wytłumaczyć?... Niechby cień najlżejszy padł pomiędzy nas... niechbym znalazł się bez ciebie, a byłbym zgubionym... niezdolnym do niczego!... Czy ja kocham mój palec?... A niechżeby mi go chciano odciąć?...
 — Ja bo inną jestem... ale nie mniej rozumiem ciebie... Więc nie gniewasz się na mnie?