Strona:Lewis Wallace - Ben-Hur.djvu/136

 — Słyszę.
 — A więc złóż przysięgę, na bogi.
 — Nie, szlachetny trybunie, tego nie uczynię, bom Zyd.
 — Więc zaprzysięgnij na twego Boga, lub użyj jakiejkolwiek najświętszej w twej wierze formuły, ale przyrzecz, że uczynisz to, co ci teraz każę i jak każę. Czekam, a ty złóż obietnicę.
 — Szlachetny Aryusie — z słów twoich sądzę, że żądasz coś bardzo ważnego. Powiedz mi więc pierwej, czego żądasz?
 — Czy wtedy wykonasz przysięgę?
 — Gdybym to przyrzekł, już byłbym niejako obowiązanym, a — tu nagle Ben-Hur przerwał mowę wykrzyknikiem: Błogosławiony Bóg ojców moich, bo oto okręt przybywa!
 — Z której strony?
 — Od północy.
 — Czy umiesz rozpoznać po znakach do kogo statek należy?
 — Nie, byłem tylko wioślarzem.
 — Czy ma flagę?
 — Nie widzę dotąd żadnej.
 Aryusz zatonął w myślach i milczał.
 — Czy okręt ciągle w tym samym kierunku płynie?
 — Ciągle.
 — Szukaj oczyma chorągwi.
 — Niema jej.
 — Jakto i żadnego innego znaku?
 — Żagiel galery zwinięty, trzy ławy, a płynie szybko; oto wszystko, co widzę.
 — Gdyby to był rzymski okręt zwycięski, wywiesiłby mnóstwo chorągwi, a zatem musi to być okręt nieprzyjacielski. A wiesz co teraz będzie? — mówił dalej. — Słuchaj, póki mogę mówić. Jeśli to okręt korsarski, życie twoje ocalone, nie dadzą ci wolności i każą znów wiosłować, ale cię nie zabiją. Ze mną postąpią inaczej.
 Tu zawahał się.
 — Ja — rzekł nareszcie — za stary jestem, abym zniósł hańbę. Niech mówią w Rzymie, że Kwintus Aryusz zginął w boju wraz ze swym okrętem, jak przystało rzymskiemu wodzowi. Oto co