Strona:Lewis Wallace - Ben-Hur.djvu/139

 Umilkli i obaj czekali. Ben-Hur spoglądał często w stronę przybywającego okrętu. Aryusz spoczywał z zamkniętemi oczyma, jakby obojętny.
 — Jestżeś pewnym — pytał Ben-Hur — że przybywający statek jest nieprzyjacielskim?
 — Tak sądzę — brzmiała odpowiedź.
 — Staje i spuszcza łódź.
 — Czy widzisz chorągiew?
 — Żaliż niema innego godła, po którym mógłbym rozpoznać, czy to jest rzymski okręt?
 — Gdyby statek był rzymskim, miałby hełm powyżej masztu.
 — Nabierz więc otuchy, widzę hełm — Aryusz nie wierzył jeszcze.
 — Ludzie na łodzi płynący ratują tonących, piraci nie znają litości, nie czyniliby tego.
 — Mogą potrzebować wioślarzy — odparł Aryusz pomnąc, jak sam zbierał tonących w tym celu.
 Ben-Hur nieustannie przypatrywał się ruchom płynących.
 — Okręt rusza się — rzekł.
 — W jakim kierunku?
 — Po prawej stronie od nas stoi opuszczona prawdopodobnie galera; ku niej płynie statek. Tak jest, zrównał się z nią i wysyła ludzi na pokład.
 Słysząc te słowa, Aryusz otwarł oczy i ożywił się.
 — Dziękuj twemu Bogu — rzekł do Ben-Hura, spojrzawszy na galerę, — a i ja winienem podziękę moim. Gdyby to był statek korsarski, zatopiłby pokonaną galerę, a nie starał się jej ratować; po tym czynie i hełmie na maszcie poznaję Rzymianina. A zatem mojem jest zwycięstwo, a Fortuna nie opuściła mnie. Jesteśmy uratowani, daj więc znak ręką, wołaj ich, niech przybywają prędko. Będę duumwirem... a ty... znałem twego ojca i miłowałem go; był on zaprawdę księciem i przekonał mnie, że Żyd nie jest barbarzyńcą. Zabiorę cię z sobą, uczynię mym synem. Tak więc dziękuj twemu Bogu i wołaj na wiosłujących. Spiesz się, a prędko, bo musimy puścić się w pogoń, aby ani jeden rozbójnik nie uszedł. Spiesz się! spiesz na bogi!
 Juda wsparłszy się na desce, ruszał ręką i wołał z całej siły; — wkrótce ściągnął uwagę kierujących małą łódką, która też wnet przybyła po nich.