Strona:Lewis Wallace - Ben-Hur.djvu/308

 — Szlachetny Druzus wyciągnął tabliczkę i przyjął zakład.
 — Biały, Biały!
 — Niech wejdzie!
 — Tędy, tędy!
 Podobne wykrzykniki ozwały się w sali i przerwały rozmowę. Rzymianie, grający w kości, opuścili grę; śpiący zbudzili się, przecierali oczy i wyciągali tabliczki, otaczając gromadnie przybyłego.
 — Stawiam zakład!
 — I ja...
 — I ja...
 Z takim hałasem powitany, był ów poważny Żyd, towarzysz podróży Hura od Cypru. Wszedł on do sali spokojnie, z godnością. Suknię miał białą również jak turban na głowie. Kłaniając się i uśmiechając się, posunął się wolno do głównego stołu. Doszedłszy tam, zebrał suknie w koło siebie, usiadł i skinął ręką. Blask brylantów, błyszczących na palcu, przyczynił się niemało do uspokojenia wrzawy, tak że wnet zaległa cisza.
 — Rzymianie, szlachetni Rzymianie! pozdrawiam was! — rzekł.
 — Na Jowisza, kto to może być? — pytał Druzus.
 — Kto ma być? Pies żydowski... nazywa się Sanbalat i jest dostawcą wojskowym; mieszka w Rzymie, bardzo bogaty, a doszedł do bogactwa, zawierając ugody na dostawę tego, czego nigdy nie dostawił i nie dostawi. Myśli on zawsze o wyrządzaniu złego lub krzywdy, a nici, któremi człowieka omota, cieńsze od pajęczyny. Ale teraz klnę się na wszystko, złapimy go!
 Messala powstał i przystąpił wraz z Druzusem do grona otaczającego dostawcę.
 — Słyszałem na ulicach — mówił kupiec, wyciągając tabliczki i rozkładając je na stole — że tu w pałacu panuje wielkie niezadowolenie, bo nikt nie chce się zakładać przeciw Messali. Widzicie moją barwę, przystąpmy więc do rzeczy. Cóż stawiacie?
 Pewność siebie Żyda wprawiła w zdumienie słuchaczy i wszyscy milczeli.
 — Spieszcie się! — mówił — bo konsul czeka na mnie.
 Ostatnie słowa zrobiły wrażenie.