Strona:Lewis Wallace - Ben-Hur.djvu/371

czem dodała spokojniej: — bo gdy ranek zaświta, wyrzucą nas z miasta na zawsze.
 Pod ciężarem tych słów Tirza się zatoczyła i padła na kamienie.
 — Ach, prawda! — rzekła łkając. — Zapomniałam... zdało mi się, że wracam do domu. Tymczasem jesteśmy trędowate, nie mamy domu, policzone jesteśmy między umarłych.
 Matka podniosła ją czule z ziemi, mówiąc: Nie lękaj się, chodź.
 Zaprawdę, dość im było wyciągnąć ręce, aby całe wojsko poszło w rozsypkę. Idąc wdłuż muru, podobne były do straszliwych widm. Doszedłszy do bramy, stanęły; ujrzały napis i przeczytały go, jak to przed chwilą uczynił Ben-Hur.
 — To jest własność Cezara.
 Matka załamała ręce, a wzniósłszy oczy, jęknęła od niewysłowionego bolu i przerażenia.
 — Co ci to, matko?
 — Nieszczęśliwy, umarł chyba! nie żyje! — wołała.
 — Kto, matko?
 — Twój brat! Ogołocili go ze wszystkiego, nawet ten dom mu zabrali.
 — Biedny mój brat!
 — Nigdy nie zdoła nam dać pomocy.
 — I cóż poczniem, matko?
 — Jutro, jutro, moje dziecko, musimy poszukać schronienia przy drodze i żebrać, jak to czynią trędowaci, błagać o litość przechodniów...
 Tirza wsparła się tkliwie na ręku matki, mówiąc po cichu: — Pozwól mi umrzeć, matko moja.
 — Nie — rzekła matka stanowczo — Pan oznacza kres życia ludzkiego, myśmy Jego wierne sługi, i posłusznie czekać na Niego będziemy. Chodź!
 Mówiąc to, ujęła rękę Tirzy i spiesznie przeszły na zachodnią stronę domu; nie spotkawszy nikogo, obeszły narożnik, gdy nagle przeraziło ich jasne światło księżyca, co oświecało południowy front pałacu i część ulicy. Mimo obawy nie cofnęła się matka; spoglądając na zachodnie okna, prowadziła ociągającą się Tirzę. Teraz