Strona:Lewis Wallace - Ben-Hur.djvu/40

(Annasza), a jeszcze lepiej, samego Heroda. Jeśli jest jaki inny król żydowski, on będzie wiedział, gdzie jest.
 To mówiąc, przepuścił cudzoziemców, którzy minęli bramę i wjechali w wązką uliczkę. Baltazar zaś rzekł do towarzyszy: Osiągnęliśmy cel naszego przybycia, przed północą całe miasto będzie wiedziało o naszem posłannictwie. A teraz ruszajmy do gospody.
 Tego samego dnia o zachodzie słońca kilka kobiet prało bieliznę na stopniach schodów wiodących do stawu Siloam. Każda z nich klęczała, mając przed sobą duże gliniane wiadro. Siedząca na najniższym stopniu dziewczyna podawała wyżej stojącym wodę. Kiedy tak były zajęte pracą, nadeszły dwie inne kobiety, aby nabrać wody w wiadra, które z sobą przyniosły.
 — Pokój wam — rzekła jedna z nowo przybyłych. Pracujące odpowiedziały również pozdrowieniem.
 — Noc nadchodzi, czas skończyć — rzekła jedna z nich.
 — Jeszcześmy roboty nie skończyły — odrzekła inna.
 — Ale czas iść na spoczynek i...
 — posłuchać ploteczek — przerwała druga.
 — Co słychać nowego.
 — Jakto, czy nic nie wiecie?
 — Nic, zgoła nic.
 — Mówią, że się narodził Chrystus — rzekła przybyła i szybko opowiedziała co słyszała.
 Ciekawym był widok rozjaśnionych twarzy praczek, które pousiadały na wiadrach obróconych dnem do góry i słuchały, od czasu do czasu przerywając opowiadającej wykrzyknikami.
 — Chrystus, co mówisz?!
 — Tak mówią.
 — Kto?
 — Wszyscy o tem opowiadają.
 — Możnaż temu wierzyć?
 — Dziś popołudniu przybyło trzech podróżnych przez Cedron drogą od Shechem — opowiadała mówiąca, chcąc pokonać wszelkie wątpliwości. — Każdy z nich jechał na wielbłądzie białym jak mleko, bez żadnej odmiany, i większym niż kiedykolwiek widziano w Jerozolimie.