Strona:Lewis Wallace - Ben-Hur.djvu/505

Wszystko, co otaczało Esterę, było rzymskie, prócz jej ubrania — zachowała bowiem strój izraelski. Tirza igrała z dwojgiem pięknych dzieci na rozciągniętej u stóp Estery lwiej skórze; dość było im się przypatrzeć, aby odgadnąć, czyje to dzieci.
 Czas obchodził się z urodą córy Simonidesa wspaniałomyślnie, dziś była piękniejszą niż kiedy — odkąd stała się panią wili i osięgła szczyt marzeń.
 Gdy patrzymy na ten obraz świętości ogniska domowego, wchodzi służebny i rzecze:
 — W atrium jest kobieta, która pragnie mówić z panią.
 — Niech wejdzie.
 Nieznajoma ukazała się; Estera wstała na jej spotkanie, chciała przemówić, zawahała się chwilę, a potem cofając się, rzekła:
 — Niegdyś znałam cię... Jesteś...
 — Iras, Baltazarowa córa.
 Zdziwiła się Estera jej śmiałości, niemniej kazała podać jej ławeczkę.
 — Nie mam zamiaru odpoczywać — rzekła Iras chłodno — odchodzę zaraz.
 Przypatrywały się sobie wzajemnie. Wiemy już, że Estera była piękną kobietą, szczęśliwą żoną i matką. Wspaniała postać Egipcyanki zachowała coś z swego wdzięku, ale twarz jej zmieniła się, oczy straciły blask i życie, rumieńce znikły. Usta z wyrazem cynizmu i pewnego okrucieństwa wraz z ogólnem zniedbaniem, zrobiły ją przedwcześnie starą. Ubranie ani staranne ani czyste, sandały pyłem okryte, wszystko mówiło, że ciężkie przechodziła koleje.
 — Twojeż to są dzieci?
 Estera spojrzała na nie z uśmiechem macierzyńskim.
 — Nie chcesz się pobawić z niemi?
 — Przestraszyłabym je — odparła Iras, przysuwając się do drżącej Estery. — Nie lękaj się — dodała. — Powiedz mężowi ode mnie, że nieprzyjaciel jego nie żyje, że go własną zabiłam ręką, mszcząc się niedoli, w jaką mnie pogrążył.
 — Jego nieprzyjaciela... zabiłaś?