Strona:Liote.djvu/060

— 56 —

skoro wszyscy się dowiedzą, że jestem do niczego. Ja mamę przekonam, że koszyk pełny chleba zaniosę od naszego mieszkania do cegielni — i nic mi nie będzie.
 — Nie rób tego, moja Ester, ja cię bardzo proszę.
 — Właśnie że zrobię — odparła, gniewne matce rzucając spojrzenie, i chwyciła za pałąk kosza.
 Symchowa nie chciała jej drażnić. Nie można drażnić wątłych dzieci, należy pamiętać, że to są kruche, kryształowe naczynia, ulegające stłuczeniu, przechowujące się w całości tylko dzięki wstawiennictwu nadziemskich istot. Nic więc już nie mówiąc, ujęła coprędzej kilka bochenków z kosza, by uczynić go lżejszym.
 Do cegielni nie było zbyt daleko. Dziewczynka doniosła tam ciężar, wyprzedziwszy nawet matkę, i bardzo zręcznie ukryła swe zadyszanie, oraz ten szczegół że naostatku koszyk sam wysunął się z jej rąk, w których czuła wielki ból.
 — Ot, cała parada, cała wielka sztuka, — zawołała, powstrzymując z największym wysiłkiem łzy. — Chce mama, to jeszcze dalej zaniosę?