Strona:Liote.djvu/179

— 175 —

 — Gdzieżby to? Chyba, chyba — jak jeszcze mniejszą byłam, ledwie od ziemi odrośniętą... Prawda! Toż rodzice z Kamionki, z miasteczka. Ja się tam urodziłam; do moich pięciu czy sześciu lat w Kamionce mieszkalim.
 ...I szuka lśniących centek na szarej parciance, a w miarę, jak je znajduje, uśmiech pobłażliwy okrążać poczyna wargi jej przywiędłe, pobladłe.
 ...Oto furtka w opłotku, którą malec jasnowłosy otwiera i zamyka ze skrzypieniem i piskiem zawiasów. Na niej wpół się przewiesiła dziewczynina, prawdziwie od ziemi ledwie odrośnięta, w koszulce i czerwonej spódniczce za cały strój — i używa jazdy.
 — A pódzies Jaguś, do lasu?
 — Nie pódę. A po co?
 — Pan Jezusek się obalił — pokaże ci.
 — A kłamies.
 — A nie kłamie, bo obalił się. Bylim z Antkiem i Zochną, widzielim — lezy.
 — Posłabym ale me tatuś zbijom — mówi mała wahająco, a już nogi na ziem opuszcza.
 Chłopiec rozważa tę przeszkodę, dłubiąc sobie w nosie.