Strona:Liote.djvu/225

— 221 —

usiadł na brzegu jej kuferka, ręce poczernione od roboty, nie dające się odmyć wcisnął między swe kolana: zgarbił się. Po długiej dopiero chwili ona półgłosem odezwała się:
 — Jadłeś co?
 On zcicha również, ale spiesznie, jakoś, skwapliwie, rad, że przemówiła, odparł:
 — A jakże, jadłem — jadłem.
 — A coś jadł?
 — Co — albo to Joanna nie wie, co się jada.
 — No, nie kręć — nie kręć — tylko powiadaj.
 — Herbaty ze sklepiku przyniosłem, chleba kupiłem i wędzonki — a jakże. Bardzo się dobrze pożywiłem.
 Zerknął ku Agnieszce i Dominikowi, ale ci nie tylko, że na nich wcale nie zważali — jeszcze, umyślnie może poodwracali się do okna, ze sobą o czemś gwarząc. Wtedy znienacka, szybko zbliżył Piotruś głowę swą do twarzy Joanny, chuchnął jej w nos i równie szybko znów się odchylił, spoglądając na kobietę z uśmiechem, pełnym komicznego zadowolenia i tryumfu. Wódki nie pił, co?
 Ona dość obojętnie machnęła ręką. Zna