Gnieźnieński, jako Prymas Królestwa, i Monsynior Biskup Przemyślski Podkanclerzy podali propozycye ze strony Króla J. M.; a te zawierały głównie dwa punkta: naprzód żądanie poboru powszechnego; powtóre wypowiedzenie wojny Moskwie. Większa część Senatorów Polskich zgodziła się na jedno i na drugie; powiadając co do pierwszego, że spieszne wybranie poboru, nakłoni N. N. Arcy-Xiążąt Austryackich do łatwiejszego zawarcia pokoju, o który traktowano (gdyż wtenczas nie było jeszcze końca), a po ustaleniu pokoju z Arcy-Xiążętami, pieniądze poborowe posłużą do zaspokojenia żołnierzy, konsystujących na Podolu, i innych którym należy się wiele żołdu zaległego. Co do drugiego punktu, powiedzieli, że żadną miarą nie można było opuszczać tak dobréj zręczności do wojny z Moskwą, gdy nastąpi pokój z N. Domem Austryackim; mając prawie na pogotowiu żołnierzy na złożenie licznego wojska; a do tego Moskwa przestraszona zwycięztwami jakie nad nią Polacy odnieśli, a także ostatniemi napadami Tatarskiemi, i nierozważnością swojego Xięcia[1]. Tym co za-
- ↑ Et per la balordagine del Principe loro. Był nim jeszcze Teodor Iwanowicz, który niekontent z Elekcyi Zygmunta i ścisłego przymierza Szwecyi z Polską, ciągłych gońców do Cesarza wysyłał, namawiając go, aby wszelkiemi sposobami starał się o Koronę Polską dla Maxymiliana, jeżeli nie przez Elekcyę, to gwałtem; a po porażce i uwięzieniu Arcy-Xięcia, Teodor zawstydzał Cesarza Rudolfa, za tak niesłychane unikczemnienie Austryi. W Czerwcu 1589 r. Cesarz przysłał do Moskwy Posła Mikołaja Warkocza,
_192.jpg&oldid=1968503){kind=link}