buią miiaiące Wiedeń a za nami idące wozy. W koniach powodnych wielką ponoszą y w rynsztunku szkodę. Stoimy tu nad tymi brzegami Dunayskiemi, iako kiedyś lud izraelski nad Babilońską wodą, płacząc nad końmi naszymi, nad niewdzięcznością tak nigdy niesłychaną, i że tak pogodną nad nieprzyiacielem spuszczamy okazyą.
Obraz tu ieden cudownym sposobem dosyć dostał mi się, o którym historya na osobney, karcie. — Owego P-a Stadnickiego z fuzyą dotąd tu nie widać. Nadiechali P. Woiewoda Bracławski[1] y P. Wda Bełzki[2] iuż po potrzebie. — Posyłamy tam Xdza Szumlańskiego, którego Wć m. s. prezentuy Xdzu Nuncyuszowi. Nie bawić go tam; bo on tam w Ukrainie y do Wołoch będzie barzo potrzebny. Nasi owi Tatarowie, co sokoły nosili, dokazuią; więźniów wodzą, a poczciwie y wiernie się sprawuią. Marco d’Aviano święty y poczciwy człowiek płacze patrząc na te rzeczy, a czyni co może w Wiedniu, aby ich te tam Bady zagrzał, y do jakieykolwiek przywiódł rezolucyi. — Mniszka iedna w Rzymie wyprorokowała, że 25me d’Aout miano bić Turków; iakoż to ten był dzień, kiedy Xże Lotaryński z Panem Marszałkiem Nadwornym napędzili Turków w Dunai przed przyiściem moiem.
Z listów tych moich, każ Wć m. s. gazety koncypować; ale tego nie pisać na co się tu
- ↑ Wojewodą Bracławskim był Mikołaj Sapieha, syn Jana, hetmana polnego litewskiego, z Herburtównej zrodzony. Umarł w roku 1685, zostawiwszy dwóch synów: Jana i Pawła z Anny Charlęskiej, miecznikowej wołyńskiej.
- ↑ Wojewoda Bełzki. Jan Aleksander Koniecpolski, syn Krzysztofa, wojewody bełzkiego, zrodzony z Konstancyi Stanisławskiej, kasztelanki halickiej. Pojął za żonę Elżbietę Febronią, córkę Rzewuskiego, podskarbiego nadwornego koronnego, z którą żadnego nie zostawił potomstwa. Umarł w roku 1720 wojewodą sieradzkim, ostatni swego domu. Na nim wygasło imię Koniecpolskich tak sławne w dziejach ojczystych. Miał tenże Koniecpolski pięć cór, które wszystkie do klasztoru wstąpiły.
