ra mieliśmy deszcz po tych srogich gorącach, przez kilka godzin. Fruktów też na tey insule żadnych nie znaydzie, prócz dereniowych y berberysowych iagód, które na to arcy dobre. Aza tedy P. Bóg z łaski swoiey świętey cokolwiek uśmierzy; bo gdyby to tak trwać miało, iako się zaczęło, nie trzebaby na nas inszego nieprzyiaciela. Z ran także y postrzałów niemało ludzi umiera. Ów nieborak Kinzynk co się zalecał Pannie Bokunownie, umarł przed wczorem z wielkiego razu ciętego w głowę. P. Gałęzowski Podczaszy Lubelski chodząc prawie, także skonał onegdy w Preszburku na tę plugawą chorobę. P. Woj-da Wołyński barzo źle; Pan Wołyński[1] ieszcze gorzej; P. Podskarbi[2] teraźnieyszy Nadworny, P. Starosta Opoczyński[3], P. Starosta Winnicki, iuż konał; P. Starosta Horodelski[4] źle także barzo. Tu zaś w obozie nie tak barzo, ależ przecie choruią P. Woiewoda Krakowski, Lubelski[5], Pan Sendomirski[6]. Dosyć że odjeżdżaiąc dziś z P. Woy-dą Ruskim[7] do Jawarynu, dla widzenia tey tak sławney fortecy, nie mamy przy kim komendy zostawić. P. Woiewoda Pomorski[8] słaby się także ieszcze został w Preszburku: owo zgoła, że się y posłużyć nie ma kim. Szczukowie owi obadway także na pował leżą. To dziwna, że tu dopiero chodzi, a tu iuż przybiegaią, że źle, że mdleie, że umiera. Jako się uważyć może, że piiani-
- ↑ Wojewoda Wołyński Sieniawski.
- ↑ Podskarbi teraźniejszy Dominik Potocki, o którym wyżej.
- ↑ Starosta Opoczyński, Stanisław Małachowski, wsławił się męstwem w wyprawie wiedeńskiej, i pod Parkanami trzech Turków własną ręką trupem położył. — Posłował do Francyi, później w Karłowicach pełnomocnikiem był rzeczypospolitej do zawarcia powszechnego z Portą pokoju. Po śmierci pierwszej żony Zeleckiej, która żadnego po sobie niezostawiła potomstwa, pojął drugą, Annę Lubomirską starościankę Sandecką, pozostałą wdowę po Janie Wielopolskim, z którą jednego syna spłodził i córkę; którą za Mycielskiego stolnika koronnego wydał. Umarł w roku 1699 wojewodą Poznańskim.
- ↑ Starosta Horodelski Prusinowski, jak świadczy Kochowski.
- ↑ Wojewoda Lubelski Marcin Zamojski, czwarty ordynat po zejściu Jana Zamojskiego wojewody Sandomirskiego; został w roku 1670 kasztelanem lwowskim, później na województwo bracławskie, w roku 1683 na lubelskie postąpił. Umarł w roku 1689 Podskarbim W. koronnym. Zostawił z Gnińskiej Wojewodzanki Chełmińskiej trzech synów i córkę, którą za Dzieduszyckiego koniuszego koronnego wydał.
- ↑ Pan Sandomirski starosta, Lubomirski, o którym wyżej.
- ↑ Wojewoda Ruski, Jabłonowski, o którym wyżej.
- ↑ Wojewoda Pomorski Denhof.
