Strona:Litwa w roku 1812.djvu/42

prowincyi litewskich na wypadek przyszłej wojny francusko-rosyjskiej. To też tembardziej głównem usiłowaniem Aleksandra stało się odtąd pozyskanie sobie sympatyi i utrzymanie w lojalności Polaków znajdujących się pod jego berłem.
 Nastrój umysłów na Litwie nie był podówczas bynajmniej przychylny rządowi rosyjskiemu. Represye wszelkiego rodzaju, jako to konfiskaty, sekwestry dóbr, stosowane tutaj od r. 1809, wywołały rozgoryczenie tem większe, że postępowanie władz lokalnych było zupełnie samowolne, i że całkowicie spokojne zachowanie się ludności nietylko nie usprawiedliwiało stosowania podobnych ucisków, lecz nawet nie dostarczało do nich pozoru. System kontynentalny, brak gotówki powszechny, ciężkie przesilenie ekonomiczne, jakiemu ulegało całe państwo, wszystko to zwiększało jeszcze niezadowolenie, ogarniające szerokie masy społeczeństwa. Coraz częściej zwracano oczy na zachód, oczekując stamtąd wybawienia z nieznośnego położenia, w jakiem się znajdowano. Sympatye napoleońskie, przygasłe nieco po pokoju tylżyckim na widok okrojenia Księstwa Warszawskiego, odżyły wraz z pokojem schoenbruńskim na widok znacznego zwiększenia terytoryum Księstwa przez część Galicyi. Spodziewano się, że w razie wojny z Napoleonem, która zdawała się być nieuniknioną i niechybnie zwycięską dla Francyi, Litwa, złączona z Księstwem, utworzy Królestwo Polskie. Nadzieje te podsycały wiadomości, dochodzące z Księstwa, o wielkich zbrojeniach tam przedsięwziętych. »Kuryer litewski«, jedyny oficyalny informator prasowy Litwinów w sprawach politycznych, donosił, że wojsko Księstwa będzie podniesione do 100.000, że Poniatowski zostanie wicekrólem. Nie brakło i bezpośrednich stosunków z Księstwem, czy to przez częste wycieczki obywateli litewskich do Księstwa, czy przez żydów, którzy bywali chętnymi pośrednikami w dostarczaniu korespondencyi wszelakiej, wy-