Strona:Lucjan Siemieński-Listy Kościuszki.djvu/20

— 17 —

mianowicie gdy usiłowali zdobyć nieprzyjacielską baterję, którą rzeczywiście wzięli, ale nie mogłi się w niej utrzymać.
 Około tego czasu pod Zegrzem, gdzie Narew wpada do Wisły, zaszło kilka ważnych utarczek. Nieprzyjaciel bowiem zamierzał rzucić tam most, aby obledz stolicę od strony Pragi, dotąd niezagrożonej. Jenerał Jażwiński dowodzący tam, zdobył Kępę i zburzył wystawioną część mostu.
 Książę Józef Poniatowski, o którego zasługach w kampanji 1792 r. naród zdawał się zapominać, lecz nie zapomniał Kościuszko, niegdyś jego podkomendny, ofiarował usługi swoje i był czynny jako ochotnik bez osobnej komendy; dopiero po odjeżdżającym na Litwę jenerale Mokronowskim objął on dowództwo jego dywizji na d. 8. sierpnia. Od tej pory rozwijał on niezmordowaną czynność w ustawnych utarczkach z nieprzyjacielem. Przez cały 23. sierpnia wytrzymał mocną kanonadę. Dnia 24. odparł atak pruski. W 26. opadnięty przez przeważające siły, a nieposiłkowany przez Zajączka, stojącego na Czy-

Listy Kościuszki.3